در این نوبت از معرّفی آثار ارزشمند، به آموزۀ”چگونگی نذر”نوشتۀ برادر لوک رایان خواهیم پرداخت؛ نذر نمودن در مسیحیّت همیشه باعث برانگیختن ایمانداران بوده ولی هیچگاه آموزه‌ای صحیح از آن ارائه نگردیده است. این آموزه به طور جامع به موضوع نذر و نذیرها از دیدگاه کتاب مقدّس، می‌پردازد.

این امر گهگاه در نزد مسیحیان اتّفاق افتاده که در درخواستشان از خدا برای وقوع امری، با یک جملۀ شرطی انجام عمل یا بخششی را منوط به اتّفاق افتادن آن امر خاص می‌کنند و از آن با عنوان نذر یاد می‌کنند. امّا آیا به واقع چنین شکلی اصلاً در ایمان مسیحی وجود دارد؟ و چنان چه وجود داشته باشد اصلاً به چه شکل و با چه شرایطی باید باشد.

یکی از آداب مقرّر شده از سوی خداوند برای قوم اسرائیل موقوفات خداوند است که احکام آن در شکل خاص هر کدام در کلام آمده است. ما این قالبها را یا در شکل نذر یا قربانی یا در قالب وقف یا ده یک می‌بینیم. امروزه بخشی از این آداب همچنان در عهد جدید پابرجا است امّا از جهت گسترۀ دامنۀ هر کدام این قالبها و اجتناب از طویل گشتن نوشتار در این چکیدۀ کوتاه به قلم معلّم کلام برادر لوک رایان، او به بررسی کلامی یکی از این موارد با عنوان”نذر”پرداخته است. نذر قراری است که به موجب آن شخص هدیه‌ای را در صورت دریافت بخششی از خدا، به او تقدیم می‌کند و نباید در به جا آوردن آن تعلّل کند.

در کتاب لاویان و اعداد که احکام مربوط به نذر و نذیره‌ها آمده، موضوع نذری شامل دو گونه می‌شود: یا انسان؛ یا بهایم. در ابتدای مبحث اشاره به نذرهایی می‌شود که جنس آنها از بهایم و حیواناتی است که برای قربانی کردن استفاده می‌شده، یعنی حیوانی که زنده است و برای قربانی کردن بر مذبح در نظر گرفته می‌شود. در ادامه شرایط خود حیوانی که برای نذر در نظر گرفته شده، بی‌عیبی آن و همین طور شرایط خوردن گوشت قربانی نذری و همین طور وضعیّت کسی که حسب این شرایط عمل نکند تشریح شده است.

از آن جایی که احکام شریعت سایه‌هایی بود از آن چه می‌بایست در آینده در عهد جدید رخ دهد پس رعایت این قوانین در آن زمان با هدفی همراه بوده به مانند جایی که از بی‌عیبی قربانی صحبت می‌شود زیرا آن قربانی سایه‌ای از قربانی نیکوتر و اعظم خود عیسی مسیح بود پس به طبع آن شرایط قربانی شریعت باید در عالی‌ترین سطح خود باشد، همان گونه که خدا پسر یگانۀ خود را که در او هیچ کژی و عیب و ناراستی نبود برای جهان داد و چنان چه شخصی که نذر می‌کند به درستی به احکام معیّن شدۀ این امر عمل نکند متحمّل گناه خود می‌شود.

نویسنده پس از روشن کردن این بخش از نذر که شامل رمه و گلّه حیوانات است به سراغ نوع دیگر نذر می‌رود که ربطی به گوشت ذبح شدۀ قربانی ندارد بلکه نذر جنبۀ انسانی دارد. در این گونه نذر که احکام آن در لاویان 27 آیات یکم تا هشتم آمده شخصی به عنوان نذر وقف خدا می‌گردد تا برای او خدمت و کاری انجام دهد و چنان چه از بابت شرایطی شخص توانایی انجام آن را نداشته باشد خود خدا جایگزینی فدیه به عوض آن با توجّه به شرایط و سن شخص تعیین نموده است که شخص متعهد باید آن جایگزین فدیه را بپردازد.

سپس نویسنده در این چکیده قدری جلوتر به سراغ باب ششم اعداد برای نوعی بسیار خاص‌تر از نذر انسانی می‌رود که به آن نذر نذیره گفته می‌شود و شخص نذیره به طور خاص در ملکیّت خدا قرار می‌گیرد و به او به اختصاص می‌یابد. نذیره برای خدا به دو طریق انتخاب می‌گردد که حسب نمونه‌های کلام یا شخصی که صاحب اختیار بر آن نذیره است آن را برای خدا اختصاص می‌دهد همچون نذر یفتاح؛ و یا خود خداوند موردی را انتخاب و تعیین می‌کند به مانند نذیره بودن شمشون.

در این نذر شخص نذیره در تمام روزهای تخصیص خود برای خداوند باید از نوشیدن شراب و مسکرات اجتناب کند و هیچ مرده‌ای را لمس نکند به علاوۀ  این که اجازۀ چیدن و تراشیدن موی سر خود را ندارد و باید موی سر خود را بلند نگه دارد و چنان چه نذیره به ناگاه نجس گردد قوانین و طریق جبران آن در کلام آمده است. یکی از این ماجراهای کلام در ارتباط با نذیره به کتاب داوران و زندگی شمشون مربوط می‌شود.

از آن جایی که شمشون به عنوان نذیره از سوی خدا معیّن شده بود در زمان آبستنی این طفل برای آن که هیچ چیز نجسی با خون طفل در شکم مادر عجین نگردد حتّی به مادر طفل حکم می‌شود که مادر نباید در ایّام بارداری خود را نجس سازد و نباید هیچ‌ شراب‌ و مسکری‌ بنوشد‌ تا طفل از هر آن چیزی که برای نذیره‌ها ممنوعیّت دارد دور بماند؛ به علاوه به مادر او گفته می‌شود که نباید هرگز موی سر فرزندِ نذیرۀ خود را بتراشد. در این قسمت یکی دیگر از مکاشفات کلام در ارتباط با بلند بودن موی سر شمشون که همیشه جای پرسش بوده آشکار می‌گردد.

اگر شما نیز شمشون را با موهای بسیار بلند همچون زنان تصوّر کرده‌اید با خواندن این بخش جالب از این آموزۀ تعلیمی دچار شگفتی خواهید شد. در  بخشی از آیۀ مربوطه از باب 13 داوران، فرشتۀ خداوند به زن می‌گوید: «و الآن با حذر باش و هیچ شراب و مسکری ننوش و هیچ چیز نجس مخور. زیرا یقین حامله شده پسری خواهی زایید و اُستره بر سرش نخواهد آمد زیرا آن ولد از رحم مادر خود برای خدا نذیره خواهد بود و او به رهانیدن اسراییل از دست فلسطینیان شروع خواهد کرد.»

نویسنده حسب لفظ عینی به کار رفته در خود آیه یعنی لغت”اُستره”که در بر دارندۀ معنی حقیقی است برای ما تشریح می‌کند که در کلام به مادر طفل گفته شده که بر سر کودک اُستره یعنی تیغ سرتراشی نباید بیاید نه این که موی او نباید کوتاه گردد و گر نه چهره نذیره‌ها با آن موهای اصلاح نکرده غیر عادی نخواهد شد؟ فرشتۀ خداوند تنها گفت بر سرش اُسْتُرَه نیاید، یعنی هرگز تراشیده نشود.

از آن جهت که خدا از وقایع تاریخی برای کلیسای خود در عهد جدید سایه‌های روحانی بسیاری ساخته است برادر لوک معلّم کلام در این قسمت از راز زیبای دیگری پرده بر می‌دارد که در ورای حکم بر نتراشیدن موی شمشون پنهان است. ما در داستان می‌بینیم که تا زمانی که شمشون موی بر سرش داشت قوّت خداوند با او بود، امّا با تراشیدن مویش قدرت از او رفت و فلسطینیان او را دستگیر کردند.

شمشون نذیره و در مالکیّت خدا بود و موی سر او نمادی است از سایه و عزّت خدا بر سرش پس تراشیدن مو مساوی می‌شود با دور انداختن سایۀ سرش. نتراشیدن موی سر سایه‌ای از هیکل مقدّس و روحانی کلیسای خداوند عیسی مسیح است و کلیسای خداوند، خود عیسی خداوند را به عنوان سایۀ سر خود دارد. از آن جایی که خداوند بر کلام خود غیور است و هر جا که قوم، کلام او را بی‌حرمت کرد در برابر دشمنان مغلوب گشت پس سایۀ همین ماجرا هشداری برای امروز کلیساها است که سایه و عزّت سر خود، یعنی خداوند عیسی مسیح را بی‌حرمت نکنند و با باورهای مخالف کلام خدا و تعالیم کذبه، سایۀ خداوند عیسی مسیح را از سر خود بر ندارند‌ و خود را بی‌اعتبار و مغلوب شیطان نکنند.