در این نوبت از معرّفی آثار ارزشمند، به آموزۀ”شراب از دیدگاه کتاب مقدّس”نوشتۀ برادر لوک رایان خواهیم پرداخت؛ در این آموزه به صورت جامع و موشکافانه در خصوص شراب، و تمام وجوهات و حالات آن از منظر تعالیم کتاب مقدّس پرداخته شده است.

شاید موضوع شراب و مسکرات چندان موضوع بغرنجی در کلیساهای امروز نباشد امّا در ارتباط با آن دیدگاه‌های مختلفی بین کلیساها و ایمانداران اهل آسیا وجود دارد علی‌الخصوص در مورد ایماندارانی که پیشینۀ فکری و فرهنگیشان در هم زیستی با اقوام و مذاهب دیگر شکل گرفته و با وجود جدایی از مذاهب و مکاتب فکری پیشین خود، همچنان درگیر بایدها و نبایدهای پیشین همچون مسائل طهارت و نجاست هستند. این نوایمانان با پیوستن به مسیحیّت در مورد این موضوع همان تفکّراتِ مکاتب پیشین را دارند لذا معلّمین مسح شده با ارائۀ آموزۀ صحیح این بخش می‌توانند به تنویر فکری ایمانداران کمک کنند.

از آن جایی که شراب یکی از اجزای لاینفک شام خداوند و سمبل خون او می‌باشد، نویسنده در این آموزۀ”شراب از دیدگاه کتاب مقدّس”سعی کرده تا با نگاه به این بحث از منظر عهد عتیق و سپس از دیدگاه عهد جدید این موضوع را واکاوی کند تا ما ببینیم که امروزه حکم نوشیدن شراب چیست و آیا می‌توان بی‌ممانعت به هر مقدار، آن را استعمال کرد یا این که نوشیدن آن موجب گناه است؟

در این نوشتار نویسنده سعی نموده فقط حسب آن چه کتاب مقدّس در خصوص شراب و مسکرات می‌آموزد، به طور جامع به این مسئله بپردازد.

به طور خاص در ارتباط با موضوع شراب در عهد عتیق ما در بخشهایی با مذمت و حتّی منع استعمال آن مواجه می‌شویم؛ همچون بخشهایی از کتاب امثال سلیمان که  نوشیدن را برای امیران و پادشاهان نهی کرده یا در جایی دیگر می‌بینیم که عاقبت نوشیدن شراب را به مانند گزیدن مار توصیف کرده است.

در بخشی دیگر در ارتباط با کاهنان در کتاب لاویان ما به وضوح منع نوشیدن شراب را به هنگام داخل شدن به خیمۀ اجتماع برای کاهنان می‌بینیم و همچنین در مورد نذیره‌ها خداوند حتّی پیش از حمل، مادر طفل را از نوشیدن شراب منع می‌کند همچون زمان تولد شمشون که حتّی مادر او نیز از نوشیدن شراب و مسکرات منع شد.

در عهد جدید ما گفتار خود خداوند عیسی را داریم که: می‌گوید نه آن چه به دهان فرو مي‌رود انسان را نجس مي‌سازد بلكه آن چه از دهان بيرون مي‌آيد انسان را نجس مي‌گرداند. در ظاهر چنین به نظر می‌رسد که این دو عهد با هم در تضاد باشند امّا در حقیقت تمامی احکام شریعت سایه‌هایی بودند از حقیقتی روحانی در آینده، و مسیحِ خداوند زمانی که در خصوص نجاست صحبت نمود به بُعد روحانی نجاست اشاره داشت نه جسمانی.

مسیح آن چیزی را که به بدن فرو می‌رود، بدنی که حسب کلام خدا می‌بایست نابود شود و به خاک برگردد را نجس نمی‌داند و ربط به ابدیّت نمی‌دهد؛ امّا روح انسان را که می‌بایست جامۀ غیرفانی بر خود بگیرد و تا به ابد بماند را مستلزم پاکی دانسته تا با نجس ساختن آن از ملکوت خداوند باز نماند.

با نگاه به خود شریعت می‌بینیم که در کتاب خروج و لاویان به همراه هدایای ریختنی و سوختنی، شراب خود به عنوان یک هدیۀ ریختنی کاربرد داشته که البتّه در آن جا سایه‌ای از وقایع  روحانی آینده بوده است.

در مواجه با شراب، کلیساها سلیقه‌ای برخورد می‌کنند به طور مثال دسته‌ای نوشیدن آن را در کلیسا جایز نمی‌دانند تا جایی که در آیین شام خداوند در کلیسا از آب میوه به جای شراب استفاده می‌کنند، ولی در جشنها و در خانه‌های خود هیچ التزامی به آن ندارند و در کمال آسودگی خیال شراب می‌نوشند.

عدّه‌ای دیگر نیز با تمسک به معجزۀ عیسی در تبدیل آب به شراب در قانای جلیل، در نوشیدن شراب ایرادی نمی‌بینند بلکه نوشیدن سایر مسکرات را گناه آور می‌دانند.

نویسنده با تمسک به سفارشات خداوند عیسی در مورد شام خداوند و همچنین آیات هم راستا این مهم را روشن می‌کند که آیا جایگزینی هر نوشیدنی دیگری به جای شراب از جهت حفظ قداست کلیسا صحیح است یا خیر و این جایگزینی چه تبعاتی دارد. در خاتمه نویسنده با جمع‌ بندی گفته‌ها و جمع‌آوری بخشهای مربوطه در مذمت یا مجوز استعمال شراب، ایمانداران را در انتخابشان مخیّر گذاشته تا با توجّه به برآیندی که برای آنها در جایگاه‌های آسمانی آتیشان دارد چگونه تصمیمی اختیار خواهند کرد.