در این نوبت از معرّفی آثار ارزشمند، به کتاب”مکاشفه, سر هفت کلیسا” از سری نوشته‌های برادر لوک رایان خواهیم پرداخت؛ که در آن به طور مفصّل به اسرار هفت کلیسایی که در کتاب مکاشفه از آن سخن گفته می‌پردازد.

آخرین کتاب عهد جدید که در حدود سالهای 90 میلادی نگاشته شده و در واقع آخرین کتاب از کل کتاب مقدّس است مکاشفه نام دارد که توسّط یوحنّای رسول نگاشته شده است. از نظر تاریخی می‌دانیم که یوحنّا از اسرائیل به افسس رفت. در همان جا دستگیر شد و به دستور مقامات رومی به پطمس که جزیره‌ای کوچک در سواحل ترکیۀ کنونی است به تبعید فرستاده شد و در همان شرایط آزار دهندۀ تبعید، این کتاب شگفت‌آور را نگاشت.

کتاب مکاشفه یک کتاب نبوّتی است یعنی پیشگوییهایی دارد که از آینده خبر می‌دهد، که در این جا به طور خاص به وقایع آیندۀ کلیسا و حملاتی که بر آن خواهد شد و وضعیّت روحانی کلیسا و همین طور سلطنت هزار ساله و پایان دنیا مربوط می‌شود؛  لیکن کتاب حاضر با نگاه به بخشی از نبوّتهای این کلام تا آن جا که برای نویسنده دریچۀ فهم آن گشوده شده نگاشته شده است. مضاف بر این که قطعاً توضیح کل کتاب در یک جلد نخواهد گنجید و بسیار ثقیل خواهد بود.

نویسنده در این جا ابتدا به تعبیر معنی کلمۀ مکاشفه پرداخته و بعد با نقل قول از آیات ابتدایی این کتاب این را خاطر نشان می‌کند که مکاشفه‌ای که دریافت شده در ابتدا توسّط چه کسی دریافت شده و در چه ارتباطی است و بعد این که مخاطب خاص دریافت اسرار این مکاشفه چه کسی یا کسانی می‌باشند.

پس او به دقّت بخش ابتدایی کتاب مکاشفه را باز می‌کند و بعد به سراغ قسمتی می‌رود که در ارتباط با مخاطب قرار دادن هفت کلیسا و هفت روحی است که در مکاشفه از آن سخن گفته شده است. به علاوه ما در این جا متوجّه می‌شویم که چرا کتاب صرفاً از هفت کلیسا سخن گفته و تنها همین هفت کلیسا مخاطب قرار داده شده‌اند. و پس از آن به این بخش پرداخته می‌شود که کتاب به چه زبانی نوشته شده و آیا یوحنّا در معرّفی خداوند قصد داشته که از حروف اختصاری همچون به نشانۀ مخفف بودن یک واژه استفاده کند و اینها معنی خاصی دارند یا مطلب دیگری در میان است.

در ادامۀ این کتاب نویسنده با نقل قول از یوحنّا در ارتباط با عبارت کلیدی”در روز خداوند”مفهوم این عبارت را به تفصیل و در کمال توضیح می‌دهد تا ما دلیلی را که یوحنّا در آن فضا و موقعیّت برای نوشتن قرار گرفته بود را به خوبی درک کنیم، زیرا بسیاری از مفسرین اکثراً روز خداوند را به عنوان داوری و پایان دنیا تعبیر می‌کردند حال آن که نویسنده در این جا به طور جامع مفهوم این قسمت را نیز شرح می‌دهد.

کار مهم نویسنده بعد از این قسمت باز کردن هر چه بیشتر این مطلب است که مخاطب قرار دادن هفت کلیسایی که خداوند با آنها سخن گفته به چه صورت است و در طول تاریخ به خصوص در قرون اخیر از بابت تعابیر مختلفی که از زبان عدّه‌ای از مفسرین بیان شده چه برداشتهای ناهمگون و  اشتباهی در ارتباط با این کلیساها شکل گرفته که نیازمند درهم ریختن و پی ریزی مجدّد است. زیرا عدّه‌ای با این تعبیر که این هفت کلیسا نماد هفت دوره هستند و هر دوره فرشتۀ خاص خود را دارد بلکل تفسیری بی‌پایه در تضاد با آن چه که در کلام می‌بینیم سخن گفته‌اند و اساساً این حقیقت که در آن زمان به واقع این کلیساها به صورت هم عرض در موازات یک دیگر وجود داشته و مخاطب قرار گرفته بودند را ناچیز و در پس پرده می‌برند تا قسمت دیگر کلام در ارتباط با هفت فرشتۀ این کلیسا به خصوص خود فرشتۀ هفتم را برجسته کنند، حال آن که در کمال شگفتی از هیچ کدام این هفت فرشتۀ کلیسا ما نام خاص و صریحی نداریم؛ البتّه در این زمینه در ادامۀ همین بخش حتّی به دلایلی که از چه جهت نام این هفت فرشته یا رسولان کلیسا به صراحت ذکر نشده نیز، پرداخته شده است.

 نویسنده در ارتباط با این نامه‌هایی که به این کلیساها نوشته شده به تفصیل سخن می‌گوید و ضعفهای بنیادی نظریّاتی که در ارتباط با تفسیر اشتباه از این کلیساها در اذهان کلیسایی شکل گرفته را، به وضوح نشان می‌دهد و علاوه بر سخن گفتن در ارتباط با وضعیت آنها در همان زمان، ما را تا بدین جا می‌کشاند که هم اکنون این کلیساها کجا هستند و آیا همچنان باقی مانده‌اند یا نابود شده‌اند، و این که آیا آن نامه‌ها صرفاً مربوط به همان دوره بوده یا حال حاضر را نیز شامل می‌شود.

به علاوه برای فهم هر چه بیشتر مطلب در گذری به تاریخ و درک موقعیّت هر کدام از این کلیساها، در همان برهه و مشکلات و مسایلی که با آن دست و پنجه نرم می‌کرند ما می‌توانیم فهم بهتری از وضعیّت عینی هر کدام آن کلیساها داشته باشیم تا بدانیم چرا در ارتباط با هر کدام از اینها خداوند عبارات خاصی به کار برده که شاید تا حدی در بعضی موارد لحن توبیخی و شماتت کننده است و در قسمتی دیگر لحن نرم و دلگرم کننده است.

در ارتباط با کلیساهای مخاطب پیغام مکاشفه نویسنده با گشودن هر چه بیشتر جوِ مذهبی و سیاسی حاکم بر کلیساها آن منطقه و فشارهای بیرونی و عملکرد هر کدام آن کلیساها در قبال کلام و یا تخلّف از آن برای ما دریچۀ روشنی از وضعیّت و عملکرد آن کلیسا باز می‌کند تا ما به این نتیجه رهنمون گردیم که متن هر کدام آن نامه‌ها و شدّت یا نرمی گفتار آن به واقع درخور شأن و وضعیّت آن کلیسا بوده و از واقعیّتِ حال آن کلیساها اخبار می‌کند. نویسنده سعی نموده با باز کردن درون مایۀ هر کدام آن نامه‌ها و شرح آن چه که به صورت رمز و راز نگاشته شده ما را به سوی فهم مفاهیم پر بهایی ببرد که به صورت وعده از گفتار خداوند برآمده است.     

در این جا باز این مطلب از جهت اهمیّت یادآور می‌گردد که از آن جایی که کتاب مکاشفه از نوع نبوّتی است و در قالب رمز و راز نگاشته شده و به هنگام خواندن آن با فضایی عجیب مواجه می‌شویم لذا برای اکثر خوانندگان در همین ابتدا این نکته روشن می‌گردد که تفسیر و تعبیر مفاهیم نبوّتی و راز و رمزهای این کتاب تنها به واسطۀ ایماندار بودن شخص گشوده نمی‌گردد بلکه برای فهم آن خدمت خاص یک معلّم و به علاوه قرار گرفتن روح کلام برای فهم آن نیاز است. کما این که می‌بینیم اشخاص بسیاری که مایل به دانستن رمز و راز جملات و فضای غیر عادی کتاب مکاشفه بودند دست به تحقیقات تاریخی فراوان و پیوند دادن اتّفاقات عصر خود با بخشهایی از کتاب مکاشفه برآمدند.

امّا حقیقت این است، با وجودی که اندک شماری از این حدس و گمانها صحیح بودند امّا اکثراً بیش از نود درصد تفسیرها اشتباه بوده و حتّی هیچ ربطی به کل کتاب مکاشفه ندارند. در نتیجه بدون وجود چنین مسح خاصی این انتظار را می‌توان داشت که اکثر گفته‌ها چنان چه از زبان هر کسی بدون این جایگاه خدمتی و قرار گرفتن روح فهم بر شخص باشد به بیراهه کشیده می‌شود کما این که کتابی همچون مکاشفه که در انتها راجع به نبوّت این کلام و لعنتهای آن هشدار می‌دهد: «زیرا هر کس که کلام نبوّت این کتاب را می‌شنود شهادت می‌دهم که اگر کسی بر آنها بیافزاید خدا بلایای مکتوب در این کتاب را بر وی خواهد افزود و هر گاه کسی از کلام این نبوّت چیزی کم کند خدا نصیب او را از درخت حیات و از شهر مقدّس و از چیزهایی که در این کتاب نوشته است منقطع خواهد کرد.»